Een fibro-patiëntje
‘Oh, je bent een fibro-patiëntje.’
De vrouw tegenover me haalt haar ogen niet van het beeldscherm, haar vingers blijven in sneltempo over het toetsenbord vliegen. Ze beseft het niet. Dat ik pas luttele minuten eerder die diagnose heb gekregen. Dat het de eerste keer is dat iemand mij zo noemt.
In alle eerlijkheid, dat ‘patiëntJE’ zal ze wel niet gezegd hebben. Maar dat verandert niks aan het feit dat het binnenkomt. Niet dat de diagnose onverwacht is, dat allerminst. Het moet al twintig jaar geleden zijn dat ik voor het eerst over fibromyalgie hoorde en dacht: tiens, zou dát niet kunnen zijn wat ik heb? Maar dus nu pas, zovele jaren en ontelbaar veel huisartsen, kinesisten, fysio’s, osteopaten, manueel therapeuten, podologen, acupuncturisten en-ga-zo-maar-verder later, is het verdict gevallen. Echt. You name it, ik ben er geweest. Mensendiecktherapie? Been there. Bio-energetica? Done that. Yoga, diëten, hypnose, je kan het zo gek niet bedenken of ik heb het geprobeerd om van mijn pijnen af te komen. Om maar te zwijgen over alle echo’s MRI’s, X-ray’s en ga zo maar door. Ziek zijn is een dure hobby.
Maar goed. Weet je dat ik door al die jaren heen, langs al die artsen en therapeuten en weet-ik-wat-nog-meer heen, altijd ben blijven geloven in een oplossing? Een magisch pilletje waardoor ik opeens ‘normaal’ zal zijn. Een therapie die me dan toch nog beter zou maken. Een of ander voedingsmiddel dat ik niet meer zou mogen eten dat een transformatie teweeg zou brengen.
Dat ene woord, ‘fibromyalgie’, heeft die hoop de grond in geboord. Natuurlijk, het is geen dodelijke ziekte. Absoluut, er zijn mensen slechter af dan ik. Maar beter zal ik niet meer worden. Fibro, daar kan je (of, beter gezegd, moet je) mee leren leven, maar een genezing is er niet. En ja, dat kwam aan. De weken die volgden op de diagnose ben ik echt in rouw geweest. In rouw om dat idee van een Lies die terug zou dansen en springen, in rouw om mijn eigen lijf en gezondheid. Want veertig zijn en niet met je hondje kunnen gaan wandelen omdat je hem niet kan aanlijnen, daar is niks leuks aan. Huilend van de pijn terugkomen van een vijf minuten durende wandeling naar de bakker, dat is klote. Nog maar eens een opdracht niet kunnen aannemen of – erger nog – last minute moeten annuleren omdat je amper kan bewegen, een mens zou voor minder in de put zakken. Je dromen opzij moeten schuiven, sja… You get the point.
Gelukkig heb ik, behalve dat vaak doodvermoeide en pijnlijke lijf, ook een hoofd vol ideeën. Ja, het vergt aanpassingen van mij. Maar ik ben niet van plan in een holletje weg te kruipen en weg te kwijnen. Ik kan niet alles wat andere mensen (aan)kunnen. Maar wat ik wel kan, daar wil ik het beste van maken. Dus: geef me een beetje tijd. En een beetje begrip. En misschien zelfs... een beetje hulp.
De sociale media zijn namelijk niet de plek waar ik energie opdoe, integendeel, dus daar zal je me niet al te veel meer vinden. De energie die ik heb wil ik bewaken, ik wil er wijselijk mee omspringen. Maar schrijven, daar word ik blij van, dus dat zal ik zeker blijven doen. Wil jij me helpen om tijd vrij te maken om te schrijven? Dat kan, bijvoorbeeld door mijn boeken zichtbaarheid te geven op sociale media, op boekensites, op verkoopplatformen, in winkels, scholen en bibliotheken. Voor een beginnende en helaas dus ook chronisch zieke schrijver als ik maakt dat een wereld van verschil. En ja, ik ben blij met iedere vermelding. Maar voor de mensen die échte Luna-fans zijn (of wie weet zelfs Lies Vervloet-fans???) en net dat ietsje meer willen doen: ik zoek ambassadeurs. En daar staat natuurlijk wat tegenover. Je leest er binnenkort alles over, in een volgende blogpost. En ja, ook nog op de socials ;-) Hou het in de gaten!